Wij Jeroen en Lisa de Punder verloren ons kindje bij 22 weken en 6 dagen. Hier is ons verhaal.
Na 7 jaar verkering zijn wij getrouwd op 22 oktober 2004. De mooiste dag van ons leven.
Ook op 22 oktober 2004 zijn we gestopt met de pil, omdat ik al vanaf mijn 10e jaar aan de pil ben, dachten we dat het waarschijnlijk wel even op zich liet wachten. Maar 14 februari bleek ik toch al zwanger te zijn, wat waren wij gelukkig.
Nadat we de test gedaan hadden, zijn we gelijk naar onze familie gegaan om het goede nieuws te vertellen.
De uitgerekende datum was 22 oktober 2005, heel toevallig onze trouwdag.
De eerste 3 maanden wilde we nog niks zeggen tegen onze vrienden, kennissen en collega’s. Maar omdat m’n buik zo hard groeide zagen mensen al vrij vroeg dat ik zwanger was, zodat we het bij 9 weken toch moesten vertellen. Ik was iets misselijk tot mijn 10e week en had ook erg veel hoofdpijn en was erg moe.
Bij 12 weken kregen we onze eerste echo, het hartje klopte gelukkig. We zagen ons kindje lekker spartelen in mijn buik, alles was goed vertelde ze. Alleen het blaasje was nog niet te zien, maar omdat ons kindje nog zo klein was kon het ook vaak niet zichtbaar zijn.
Dus gerust en dolgelukkig gingen we naar huis om de echo te laten zien aan onze familie.
Gelukkig de eerste 3 maanden waren voorbij, de onzekere periode is geweest, dachten we. Een paar dagen na de echo gingen we op controle bij de verloskundige, ze vroeg hoe ik me voelde.
Ik vertelde dat ik erg moe was en veel hoofdpijnklachten had, ook begon ik wat vocht vast te houden in mijn handen, zelf vond ik ook dat mijn buik hard groeide en ook vertelde ik dat het blaasje nog niet te zien was op de echo.
De verloskundige vertelde dat ik waarschijnlijk zo hard groeide, omdat ik zelf klein ben (1,57 meter). En ze vertelde dat het blaasje nog niet te zien was omdat ik nog maar 12 weken zwanger was, dan is dat nog niet goed te zien.
We kregen thuis al veel cadeautjes van familie en vrienden.
Het kamertje wilde we lime groen met wit doen, de meubeltjes hadden we al uitgezocht en het badje met alles erop en eraan hadden we al gekregen van mijn vader en moeder.
In week 14 belde ik naar de kraamzorg en zwangerschapsgym, om dit te regelen.
Mijn hoofdpijn bleef ik houden en nog steeds was ik erg moe.
In week 16 ging ik samen met mijn moeder naar de verloskundige voor controle.
Het hartje kregen we te horen, ze voelde aan mijn buik en vertelde dat ons kindje iets groter is dan het zou moeten zijn, maar omdat mijn zus in januari 2005 bevallen is van een gezond maar flink kindje, dacht ze dat dit bij mij ook het geval zou zijn. Ze vroeg nog aan mijn moeder of ze ook altijd grote kinderen had, maar dit was niet het geval.
Ik vertelde aan de verloskundige mijn klachten, dat ik nog steeds erg veel hoofdpijn had en erg veel vocht al aan het vasthouden was in mijn handen.
Van de verloskundige moest ik op mijn bloeddruk letten en toch proberen om mijn rust te nemen.
Ik begon me echt niet goed te voelen, je hoort van mensen dat ze bij 20 weken zich goed moeten voelen, maar ik voelde me alleen maar slechter worden.
Op een warme dag, voelde ik me echt niet goed, ik was 19 weken zwanger en ik had erg veel hoofdpijn en buikpijn.
Mijn handen en voeten waren erg opgezet, ook voelde ik normaal ons kindje al schoppen in mijn buik, nu had ik het al 2 dagen niet gevoeld.
Ik maakte me erg ongerust dat het niet goed zou gaan met ons kindje, daarom belde ik de verloskundige op.
Deze vertelde dat de pijn in mijn buik waarschijnlijk mijn darmen waren, dus moest ik 2 glazen water drinken en een paracetamol innemen en op bed gaan liggen, terwijl ik een normale stoelgang had.
De rest van de klachten kwamen doordat ik nog 36 uur per week werk in de zorg, dit vond ze te zwaar, ik moest minder gaan werken.
Zo gezegd zo gedaan, als alles dan maar goed gaat met ons kindje.
Op mijn werk deden ze er gelukkig niet moeilijk over, dachten eigenlijk wel dat ik al vroeg moest minderen met werk, omdat ik al zoveel klachten had.
Echt helpen deed het niet ik voelde me nog steeds niet goed, vooral op 1 plekje deed het soms erg veel pijn.
In week 20 moest ik weer voor controle naar de verloskundige.
Ik was toch wel een beetje bang dat we het hartje niet zouden horen, omdat ik zoveel buikpijn had gehad, maar jawel het hartje klopte, wel vertelde ik hoe ik me voelde, ze schreven het op.
In week 22 gingen we voor een pretecho, daar hadden we erg veel zin in, mijn zus had het ook gedaan toen ze zwanger was en dit vonden we toen zo leuk, dat wilde we ook. Toen ze de echo deden zagen we ze schrikken, we vroegen wat er aan de hand was, ze vertelde dat ik weinig vruchtwater had en dat het kindje een erg dik buikje had.
Ze vertelde dat het misschien de niertjes was, maar meer mochten ze niet vertellen daar waren ze niet bevoegd voor, ze waren er erg aardig.
Ze belde mijn verloskundige op, om het door te geven en deze zou zelf contact met ons opnemen.
Erg geschrokken reden we terug naar huis.
Op de terugweg naar huis, zeiden we tegen elkaar, misschien is er nog iets aan te doen, ze kunnen tegenwoordig zoveel.
Eenmaal thuis aangekomen, belde we gelijk naar de verloskundige, deze vertelde dat ze voor a.s maandag een policontrole afspraak had geregeld bij de gynaecoloog, het was nu vrijdag en we konden het hele weekend niks doen, misschien dat het maandag wel te laat zou zijn voor ons kindje, maar de verloskundige vertelde dat het niet urgent genoeg was om met spoed naar de gynaecoloog te gaan, we waren toen in alle staten en na zeuren konden we dan toch gelijk terecht bij de gynaecoloog.
Toen we daar aankwamen werd er gelijk een echo gemaakt, dit zag er helemaal niet goed uit, de gynaecoloog vertelde dat ons kindje waarschijnlijk geen levensverwachtingen had, maar voor onderzoek moesten we maandag nog naar het erasmusziekenhuis.
Zaterdag ben ik nog naar de stad gegaan, ik wilde perse zelf kleertjes kopen dat mijn kindje aan zou kunnen als het geboren werd, want ik zou waarschijnlijk volgende week ingeleid worden.
Zondag was het vaderdag, een erg vervelende dag, ik was niet lekker, lag veel op de bank.
Eind van de middag was ik erg misselijk en het leek of mijn kindje ingedaald was ook had ik erg veel buikpijn, s‘avonds zijn we toen nog naar het ziekenhuis gegaan omdat ik bang was dat het zou gaan beginnen, maar dit was niet het geval, we zijn dezelfde avond nog naar huis toe gegaan.
Maandag 20 juni 2005 zijn we naar het erasmusziekenhuis gegaan in Rotterdam.
Daar werd het verhaal wat onze gynaecoloog verteld had bevestigd.
Ons kindje had niertjes net zo groot als van een kindje van 40 weken en had veel cysten in de niertjes.
Het buikje van ons kindje was dan al zo groot als van een kindje van 29 weken, daarom groeide mijn buik zo hard.
Ik had dan ook al een buik voor iemand die 29 weken zwanger is, doordat ik geen vruchtwater meer had waren de echo’s moeilijk te beoordelen.
Het blaasje is dan ook niet te zien. Het is waarschijnlijk ook nooit zichtbaar geweest, omdat het nooit gevuld is geweest. Al het vruchtwater bleef in de niertjes.
Het hartje van ons kindje klopte nog steeds, maar ons kindje lag helemaal vast in mijn baarmoeder.
De dokter vertelde dat ons kindje het Meckel-Gruber Syndroom heeft, het schedeltje van ons kindje zou waarschijnlijk ook niet helemaal dicht zijn.
Omdat ons kindje nog in leven was in mijn buik konden ze door middel van een punctie wat bloed van ons kindje afnemen zodat ze dit konden onderzoeken op chromosoomafwijkingen.
Ook wilde ze dat we obductie deden, maar we wilde ons kindje geen moment uit het oog verliezen, we hadden ook bedacht hoe we afscheid zouden gaan nemen van ons kindje.
Ze hadden toch ook al bloed, na de geboorte een stukje huid wat ze konden onderzoeken.